آنوریسم شریان ریوی عارضه ای از تنگی دریچه پولمونر است که در موارد خاص ممکن است با توده های مدیاستینال یا ریوی اشتباه شود و در موارد شدید، بیمار را در معرض پارگی آنوریسم و تهدید حیات قرار دهد. در این مقاله یک مورد آنوریسم شریان ریوی در یک مرد 40 ساله که با سرفه خشک، خشونت صدا و تنگی نفس فعالیتی مراجعه نموده بود، گزارش شده است. بررسی های تکمیلی توسط رادیوگرافی قفسه صدری، اکوکاردیوگرافی، سی تی اسکن و کاتتریسم و آنژیوگرافی وجود آنوریسم کاملا بزرگ تنه اصلی شریان ریوی و شاخه چپ شریان ریوی ثانوی به تنگی دریچه پولمونر را تایید نمود و بیمار متعاقبا تحت عمل جراحی اصلاحی تنگی دریچه و آنوریسم شریان ریوی قرار گرفت. تا یک سال بعد از عمل، پیگیری صورت گرفت و بیمار کاملا بهبود یافته بود.

سابقه و هدف: بروز ضایعات تیموس به صورت توده کیستیک مدیاستینال، نادر بوده و با ریسک بدخیمی همراه است، که می تواند منجر به علائم ناشی از اثر فشاری در مدیاستن شده و یا به طور اتفاقی در جریان تصویربرداری یافت شود. یک مورد کیست تیموس مدیاستینال با تنگی نفس ناشی از اثر فشاری معرفی می گردد.گزارش مورد: خانم 40 ساله ای است که به دلیل تنگی نفس تحت ارزیابی تشخیصی قرار گرفت. با توجه به یافته تصویر برداری مبنی بر ضایعه کیستیک مدیاستن فوقانی با منشاء احتمالی تیموس، تحت استرنومی میانی و اکسیزیون توده قرار گرفت. بررسی هیستوپاتولوژیک، کیست ساده تیموس را گزارش نمود.نتیجه گیری: باتوجه به بروز مشکلات تنفسی در بیمار با ضایعه کیستیک مدیاستینال باید نسبت به تشخیص و درمان به موقع اقدام نمود تا ضمن رفع علایم، از بدخیمی احتمالی جلوگیری شود.

بیماری کیست هیداتید یکی از بیماری های شایع در ایران است. این بیماری در اعضای مختلف بدن از جمله کبد، ریه، مغز، تیروئید و غیره گزارش شده است. هدف از مقاله حاضر گزارش یک مورد نادر از این کیست ها در ناحیه مدیاستینال خلفی در یک بیمار آقا 26 ساله است. کیست های ناحیه مدیاستینال بسیار نادر بوده و به دلیل تاثیر بر ارگان های حیاتی قفسه سینه از اهمیت ویژه ای برخوردار هستند. و بایستی با تشخیص به موقع نسبت به جراحی آن اقدام کرد.

سندرم ورید اجوف فوقانی (SVC Syndrome) در زمینه اثرات فشاری ضایعات اینتراتوراسیک روی ورید اجوف فوقانی و انسداد آن و اختلال در درناژ وریدهای سر و گردن و بازوها و قسمت فوقانی قفسه سینه ایجاد می شود که بسته به میزان درگیری هر یک از اجزای فوق، علایم بالینی متنوعی در بیماران ظهور می یابد. در این بررسی یک مورد سندرم ورید اجوف فوقانی در آقایی 54 ساله را معرفی می کنیم که در زمینه لنفادنیت آهکی شده که از علل نادر این سندرم به شمار می آید ایجاد شده است.

خونریزی یکی از عوارض شایع و گرفتار کننده به دنبال اعمال جراحی قلب باز می باشد، که درمان آن مستلزم صرف وقت و مخارج زیادی است. اغلب خونریزی های پس از اعمال جراحی قلب ناشی از دیاتز خونریزی دهنده ای است که به دنبال به کارگیری دستگاه قلب و ریه مصنوعی CPB)) به وجود می آید. CPB باعث اختلال در کار پلاکت ها و فعال شدن سیستم فیبرینولیز و در نهایت افزایش احتمال خونریزی پس از اعمال جراحی قلب می شود.گروهی از خونریزی های پس از عمل جراحی قلب ناشی از علل جراحی می باشند که از این دسته، خونریزی از محل آناستوموزها، بستر شریان مامر و غیره را می توان نام برد. با به کارگیری تکنیک درست جراحی و دقت در عمل می توان جلوی بسیاری از این خونریزی ها را گرفت. نمونه ارایه شده مورد نادری از علل خونریزی مدیاستینال پس از جراحی قلب باز است که در آن نوک لوله چست تیوب تعبیه شده در همی توراکس چپ که به گامکو نیز متصل بوده است، بعد از عمل به داخل مدیاستن تغییر مکان داده و بر روی قسمت ابتدایی تنه شریان پولمونر قرار می گیرد و به تدریج به علت مکش و مالش ممتد بر روی این ناحیه باعث ساییدگی و در نهایت پارگی شریان در این محل و خونریزی می شود. با قرار دادن اصولی چست تیوب ها در همی توراکس و مدیاستن می توان جلوی بسیاری از این عوارض را گرفت.

مقدمه: پاتلا محل نادری برای بروز تومورهای اولیه و متاستاتیک استخوانی بوده، محل شایعی برای هیچ تومور استخوانی نیست ولی کندروبلاستوم و ژانت سل تومور، دو نوع توموری می باشند که در پاتلا بیشتر گزارش شده اند. نوع عمل جراحی، بر اساس نوع و اندازه تومور متفاوت است و بر اساس نوع عمل و نوع تومور، نتیجه و عملکرد زانو پس از عمل متفاوت است. با توجه به نادر بودن تومورهای پاتلا، درباره آنها مقالات بسیار کمی منتشر شده است.روش ها: تعداد 13 نفر بیمار که از سال 1374 تا 1385 با تشخیص تومور پاتلا در سه بیمارستان در تهران و اصفهان درمان شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند، در این پژوهش گذشته نگر که بر اساس مدارک پرتونگاری پیش و پس از عمل جراحی تومور انجام شد، فراوانی تومورهای استخوانی، علایم و نتیجه درمان در یک پی گیری بلندمدت مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: از 13 تومور مورد بررسی، 5 مورد کندروبلاستوم، 3 مورد ژانت سل، 2 مورد متاستاز از جای دیگر بدن، 2 مورد کیست آنوریسمال استخوانی و یک مورد کیست ساده ی استخوانی بود.در تومورهای پاتلا، درد و افیوژن شایع ترین علامت بود و یک مورد نیز برگشت عارضه با حفظ پاتلا دیده شد.نتیجه گیری: در بین بیماران مورد بررسی، فراوان ترین تومور پاتلا کندروبلاستوم و پس از آن ژانت سل تومور بود. دامنه حرکتی زانو و قدرت عضله چهار سر پس از عمل جراحی با حفظ پاتلا بهتر از مواردی بود که بیمار پاتلکتومی شده بود.

مقدمه: پاتلا محل نادری برای بروز تومورهای اولیه و متاستاتیک استخوانی می باشد. ولی کندروبلاستوم و ژانت سل دو توموری هستند که در پاتلا بیشتر گزارش شده اند. نوع درمان و عمل جراحی بر اساس نوع و  اندازه تومور متفاوت است. نتیجه و عملکرد زانو بعد از عمل جراحی به نوع تومور و روش درمان بستگی دارد. با توجه به نادر بودن تومورهای پاتلا مطالعات در این حوزه بسیار کم است.روش: تعداد 13 بیمار که از سال 1374 تا 1385 با تشخیص تومور پاتلا درمان شده بودند مورد بررسی قرار گرفتند. در این مطالعه مقطعی و گذشته نگر مدارک رادیولوژیک، علایم بالینی و شواهد پاراکلینیک موجود در پرونده بیماران قبل و بعد از عمل و همچنین گزارش پاتولوژی آنها به منظور تعیین فراوانی تومورهای استخوانی، فراوانی علایم تومورهای استخوانی پاتلا و نتیجه درمان در تومورهای پاتلا در یک پی گیری بلند مدت مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: از 13 تومور، 5 مورد کندروبلاستوم بود که فراوان ترین تومور پاتلا در این بررسی می باشد. در 3 مورد تومور ژانت سل، در 2 مورد متاستاز از دیگر نقاط، 2 مورد کیست آنوریسمال (ABC: Aneurysmall bone cyst) و یک مورد کیست ساده استخوان (UBC: unicameral bone cyst) وجود داشت. در تومورهای پاتلا درد و افیوژن زانو فراوان ترین علامت مشاهده شده بود. یک مورد عود با حفظ پاتلا وجود داشت. پس از عمل جراحی با حفظ پاتلا محدوده حرکتی زانو و قدرت عضله چهارسررانی بهتر از موارد عمل جراحی برداشتن کامل پاتلا است.نتیجه گیری: در بین بیماران مورد مطالعه فراوان ترین تومور پاتلا کندروبلاستوم و پس از آن ژانت سل توموربود. با توجه به بهتر بودن محدوده حرکتی زانو و قدرت عضله چهارسررانی پس از جراحی با حفظ پاتلا نسبت به موارد پاتلکتومی شده در این بیماران جراحی با حفظ پاتلا توصیه می شود. 

هدف تعیین فراوانی انواع تومورهای اربیت طی 11 سال در بیمارستان لبافی نژاد. روش پژوهش در این مطالعه گذشته نگر، کلیه پرونده های با کد عمومی و اختصاصی تومورهای اربیت از تاریخ فروردین 1387 تا پایان سال 1397 بررسی شدند. مواردی با تشخیص قطعی هیستوپاتولوژی (به تعداد 327 مورد) وارد مطالعه و مواردی که تشخیص پاتولوژی قطعی نداشتند، از مطالعه خارج شدند. یافته ها از 327 بیمار با ضایعه فضاگیر اربیت، 183 مورد (56 درصد) زن و 44 مورد (44 درصد) مرد بودند. متوسط سن افراد 5/21± 30 سال بود. 276 ضایعه (4/84 درصد) خوش خیم و 51 ضایعه (6/15 درصد) بدخیم بودند. 236 مورد (2/72 درصد) از تومورهای اربیت اکستراکونال و 91 مورد (8/27 درصد) اینتراکونال بودند. 206 مورد (6/93 درصد) تومورهای اولیه اربیت، 18 مورد (5/5 درصد) تومورهای ثانویه اربیت و فقط 3 مورد (9/0 درصد) تومورهای متاستاز به اربیت بودند. تعداد و درصد ضایعات در 7 گروه اصلی تومورها بدین شرح بود: ضایعات کیستیک 130 مورد (7/3 درصد)، ضایعات عروقی 78 مورد (9/23 درصد)، ضایعات التهابی و لنفوپرولیفراتیو 32 مورد (8/9 درصد)، تومورهای مزانشیمال 26 مورد (8 درصد)، تومورهای نوروژنیک 21 مورد (4/6 درصد)، تومورهای ثانویه و متاستاتیک 21 مورد (4/6 درصد) و تومورهای اپی تلیال غده اشکی 19 مورد (8/5 درصد). کیست درمویید، شایع ترین تومور اربیت، 109 مورد (33 درصد) و شایع ترین تومور خوش خیم اربیت (5/39 درصد) بود. همانژیوم کاورنوس، دومین تومور شایع اربیت، 62 مورد (19 درصد) بود. شایع ترین تومور بدخیم اربیت، لنفوم با 12 مورد (7/3 درصد) بود. نسبت ضایعات بدخیم و خوش خیم با افزایش سن بیشتر شد به طوری که این نسبت در گروه سنی کودکان (18-0 سال) 46/0، افراد میان سال (59-19 سال) 84/0 و در سالمندان (£ 60 سال) 2/5 بود. رابدومیوسارکوما، شایع ترین بدخیمی در کودکان بود (5/2 درصد از کل). لنفوم (7/3 درصد) شایع ترین بدخیمی در گروه میانسال و درگیری اربیت ثانویه به کارسینوم سلول های بازال پلک (7/2 درصد) شایع ترین بدخیمی در افراد مسن بودند. از نظر محل توزیع تومورهای اربیت، سوپراتمپورال (32 درصد) شایع ترین محل بروز تومورهای اربیت و شایع ترین علامت مراجعه بیماران، پروپتوز (42 درصد) بود. نتیجه گیری در این مطالعه ضایعات خوش خیم، اکستراکونال و اولیه اربیت نسبت به ضایعات بدخیم، اینتراکونال و ثانویه از شیوع بیش تری برخوردار بوده و با افزایش سن، نسبت ضایعات بدخیم افزایش یافت.

هدف از این بررسی این است که ارزش MIBI در تومورهای اولیه و یا متاستاتیک ماسکولواسکلتال که دارای علایم کلینیکی و رادیولوژیکی هستند مورد ارزیابی قرار گیرد.روش: یافته های سنتی گرافیکی 84 بیمار با یافته های جراحی و هیستولوژیکی مقایسه شد. برای هر بیمار اسکن سه فاز استخوان با MDP و اسکن استاتیک با MIBI به عمل آمد. اسکن های MIBI مورد آنالیز کمی و visually قرار گرفتند. نسبت کانت (count ratio) محل ضایعه، به ناحیه مجاور و یا طرف مقابل، با رسم ROI، مورد محاسبه قرار گرفت. جهت تعیین اختلاف جذب بین نواحی نرمال به بدخیم از تست Mann-Whitney استفاده گردید.یافته ها: اگر چه افزایش جذب MDP برای وجود بدخیمی اختصاصی نیست، اما در اسکن های MIBI اختلاف جذب قابل ملاحظه ای بین تومورهای بدخیم (Lesion/Normal= 2.25± 1.03) و خوش خیم (Lesion/Normal=1.22± 0.43)  بدست آمد. حساسیت و ویژگی آن به ترتیب %81 و %87 می باشد. از 53 توموری که خوش خیم بودن انها ثابت شده بود، 46 تومور افزایش جذب قابل ملاحظه ای از MIBI نشان ندادند Negative Predictive Value. حدود %88 می باشد. در تمام 7 توموری که شکستگی پاتولوژیک داشتند، در اسکن MIBI افزایش جذب قابل ملاحظه ای پیدا کردند. به هر حال سه بیمار دارای ضایعه بدخیم بودند که در اسکن MIBI قابل کشف نبود، در صورتی که در 7 بیمار با ضایعات خوش خیم، در اسکن MIBI نتایج مثبت کاذب ایجاد شد.نتیجه: ارزش تشخیصی مهم MIBI مربوط به High Negative Predictive Value آن می باشد. اگر چه MIBI به عنوان یک روش تشخیصی مطمئن، قدرت جایگزین شدن بیوپسی را ندارد، به نظر می رسد که برای ارزیابی بهتر تومورهای ماسکولواسکلتال قبل از عمل جراحی دارای نقش باشد و قادر به افتراق شکستگی های پاتولوژیک از شکستگی های ساده می باشد.